Rozdział X

Nie jestem zadowolona z tego rozdziału, ale na Wasze prośby dodaję.
Chciałam nabazgrać coś z większą akcją, ale teraz nie wyszło. Może następnym razem.
Za wszelkie literówki przepraszam. Przeczytam to jeszcze jutro i postaram się wszystko poprawić :)
Dziękuję, że jesteście i zaglądacie tu czasami.
Nie wiem, co bym bez Waszych komentarzy i wiadomości zrobiła!
Czytajcie! Komentujcie! Krytykujcie! :)

Damon

Salon w Pensjonacie Salvatore’ów był idealnym miejscem do spotkań. Duża powierzchnia, piękny wystrój, który rozsiewał tajemniczą aurę, palące się ognisko, dodające ciepła i, można rzec, melancholii, zmuszającej do rozmyślań.
         Wnętrze nie zmieniało się od pokoleń. Jedynie ściana ze zdjęciami miała coraz mniej wolnej przestrzeni. Były to najpiękniejsze pamiątki.
         - Jaki jest plan? Jakieś pomysły? – zapytałem, przerywając przyjaciołom pogawędkę.
         Wszystkie oczy zwróciły się w moim kierunku, ale nikt nie pofatygował się, aby odpowiedzieć na pytanie. Dobrze, że ja byłem przygotowany na taką ewentualność. Nie mieliśmy zbyt dużego pola manewru, ale uznałem, że powinniśmy spróbować wszystkiego. W końcu nie mieliśmy nic do stracenia.
         - Klaus – zwróciłem się do pierwotnego – Twoim
zadaniem będzie skontaktowanie się z siostrą. No, przynajmniej próba kontaktu, bo nie wiadomo, gdzie jest.
         - Zrobię, co się da – obiecał Klaus, bawiąc się szklanką z bursztynowym, aromatycznym płynem – Mam już pewien pomysł.
         - Nie wątpię. Ethan? – brat uważnie kiwnął głową, gotowy do przyjęcia zadania – Masz wytropić siedzibę Vassainów, chociażby okolice jej lokalizacji. Tylko tyle.
         - Dobrze. A co z tobą?
         - Ja muszę zająć się Eleną. Nie powinna się denerwować, a wiem, że przy mnie czuje się najbezpieczniej – powiedziałem cholernie poważnie – Poza tym poród niebawem… Nie wiemy, co będzie z dzieckiem, a tym bardziej z nią. Obawiam się… - najgorszego. Dokończyłem w myślach, ale nie wypowiedziałem tego na głos. Przełknąłem ślinę i ręką przetarłem, zmęczony kark. Wszyscy obecni zrozumieli, co chciałem powiedzieć.
         - W takim razie ja pogrzebię w księgach babci. Może znajdę coś, co mogłoby pomóc, gdyby zaszła taka potrzeba – oznajmiła Bonnie, która również martwiła się o przyjaciółkę.
         Kiwnąłem głową nic nie mówiąc. Znacząco patrzyłem na czarownicę, która nieśmiało się uśmiechnęła.
         - Rick – zaczął tym razem Klaus, widząc, że nie mam ochoty do dalszych rozmów – Ty zajmij się…
         - Bronią. Tak wiem. Wymyśliłem już kilka nowych projektów. W ciągu tygodnia będę gotowy – dokończył nauczyciel.
         - Czyli wszyscy wszystko wiedzą. W takim razie dajmy Damonowi odpocząć. Czeka nas ciężki tydzień, a możliwe, że nawet miesiące.
         Alaric, Bonnie, Ethan i Caroline wstali, a razem z nimi Klaus. Nikt nie protestował.
         Brat odprowadził wszystkich do drzwi. Mój wyczulony słuch zarejestrował głos Klausa, który prosił Caroline, aby zaczekała na zewnątrz.
         Opadłem na fotel, uprzednie westchnąwszy ciężko.
Podróże, nawet dla wampira, są męczące. Bolała mnie głowa. Pulsowała zaciekle, nie dając szansy na trzeźwe myślenie. Zdziwiło mnie, że zaczęło się to dopiero przed chwilą.
         Usłyszałem miękkie kroki, idące po schodach. Domyśliłem się, że to Ethan szedł do swojej sypialni.
         - Damonie, dobrze się czujesz?
         Wyprostowałem się i tym razem położyłem łokcie na kolanach, zakrywając twarz dłońmi.
         - Tak. Jestem tylko wykończony podróżą – mruknąłem niewyraźnie.
         - Podróżą, tak? – spytał Klaus z ironią w głosie. Nie widziałem, ale czułem na sobie jego wszystkowiedzące spojrzenie.
         Uniosłem głową i łypnąłem na niego spod byka.
         - Dobra! Jestem po prostu zmęczony całą tą sprawą. Dziwi cię to? Twoja dziewczyna nie nosi dziecka, które może okazać się potworem. Ciebie jeszcze nikt nie próbował zabić. To nie ty jesteś jakimś pieprzonym wybrańcem, którego jedynym zadaniem jest spłodzenie potomka. To nie ty jesteś przyszłym ojcem, który boi się tej wizji i nie wie, co go czeka. Więc o co ci, do cholery, chodzi? – powiedziałem mu wszystko, co przyszło mi w danej chwili do głowy. Nawet nad tym nie myślałem.
         Pierwotny stał w tej samej pozycji, co parę sekund wcześniej i się uśmiechał, irytując mnie jeszcze bardziej. Miałem wielką ochotę wyrwać mu to niebijące serce i cisnąć nim o ścianę.      
         - Już ci lepiej? Tak trochę lżej w środku, co nie? – spytał z tym samym uśmiechem.
         Zastanowiłem się nad jego słowami.
         Faktycznie, część ciężaru, jakby się ulotniła, a wewnątrz czułem bardziej spokój, aniżeli gniew. Kciukiem i palcem wskazującym potarłem czoło i odetchnąłem.
         - Tak – odpowiedziałem dopiero po chwili – Lepiej.
         - Nie możesz wszystkiego ukrywać w głębi siebie. Stajesz się przez to słabszy – fizycznie i psychicznie. Czasami trzeba powiedzieć, co nam leży na sercu. Nic więcej – w między czasie usiadł obok i położył dłoń na moim ramieniu – Ze mną, czy z Alarickiem zawsze możesz porozmawiać… A tym bardziej z Eleną.
         Spojrzałem na niego, marszcząc brwi.
         - Co masz na myśli?
         - Nie uważasz, że ona też ma podobne obawy, co ty? W końcu jest matką WASZEGO dziecka – podkreślił wyraźnie Nick – Powinniście o tym porozmawiać, a raczej musicie! Weźcie się w garść. Teraz macie dużo czasu. Stwierdzam, że to najodpowiedniejszy moment, abyście podzielili się swoimi lękami i jakoś im zaradzili – zamilkł, aby po chwili odezwać się ponownie – To tylko mała przyjacielska rada – wstał i udał się do drzwi wyjściowych.
         Też się podniosłem, a szklankę do połowy pełną odstawiłem na barek.
         - Jesteśmy w kontakcie – krzyknąłem cicho, aby blondyn mógł usłyszeć. Świetnie, nie ma to jak wychodzić bez słowa pożegnania…
         Westchnąłem.
         Po chwili dało się słyszeć pojedyncze krople deszczu, uderzające o parapet. Zawsze lubiłem ten dźwięk. Uspokajał mnie, sprawiał, że czas jakby zwalniał, dając moment na przemyślenia. Albo na nie myślenie.
         Siedząc w fotelu, zamknąłem oczy i pozwoliłem sobie na chwilę relaksu. Nie myślałem o niczym, a przynajmniej o sprawach, które trapiły mnie do tej pory. Zasłuchany w dźwięk deszczu i pogrążony w owym letargu, nie zauważyłem nawet, że zasnąłem.

***

Klaus

- Jedziemy do Grill’a? – spytałem blondynki, siedzącej po stronie pasażera. Właśnie malowała usta błyszczykiem, który, o dziwo, apetycznie pachniał. 

         Raz, czy dwa cmoknęła, aby równomiernie rozprowadzić go po wargach. Ręką przeczesała włosy i dopiero wtenczas zwróciła się w moją stronę z uśmiechem na twarzy. 

         Po chwili, jednak zmarszczyła brwi.

         - Czy nie powinieneś zadzwonić do siostry? Obiecałeś Damonowi, że się tym zajmiesz.

         - To nie jest takie proste – powiedziałem – Ostatni raz widziałem Rebeccę jakieś… Dwa wieki temu. Od tamtej pory nie miałem z nią kontaktu. 

         - Dlaczego? Przecież…

         - Pokłóciliśmy się – przerwałem Caroline. Instynkt podpowiadał, że tak będzie lepiej – W zasadzie o głupotę, ale wtedy trudno mi było przyznać się do błędu, czy, tym bardziej, ustąpić – przerwałem, aby zastanowić się, co mogę jej powiedzieć, a co lepiej zatrzymać dla siebie.

         Blondynka siedziała i cierpliwie czekała, aż zacznę mówić. Lubiłem to w niej. Kiedy trzeba było potrafiła siedzieć cicho, ale także uwielbiałem, gdy rozmawiała. Wtedy ja nie musiałem się odzywać, wystarczyło krótkie przytaknięcie, a ona była zadowolona.

         - Moi bracia nigdy do końca mnie nie akceptowali. Uważali, że jestem lekkomyślny, arogancki i niepotrzebnie sprawiam, że ludzie cierpią – umierają… Ubrałem tą myśl w dość ładne słowa, miałem nadzieję, że Caroline zrozumiała, o co mi chodziło – W sumie mieli rację. Rebecca była jedyną, potrafiącą mnie zrozumieć. Jednak… Kazałem jej wybrać między mną, a naszymi braćmi. 

         Zerknąłem na moją towarzyszkę, a widząc niedowierzanie na jej twarzy westchnąłem przeciągle. 

         - Tak, wiem. Byłem idiotą, ale to nieważne. Teraz muszę coś wymyślić, aby zechciała ze mną pogadać – wzruszyłem ramionami i skupiłem się na drodze przede mną.

         Caroline nie pytała. 

         Zajechałem przed jedyny bar znajdujący się w Mystic Falls. Oczywiście pełen był tutejszej młodzieży – grającej w rzutki, bilarda, czy pijącej piwo, ale nikt nie zwracał na to uwagi. Dorośli siedzieli, rozmawiali, niektórzy nawet pracowali. Taka ilość ludzi była nie do ogarnięcia dla kelnerów, czy właścicieli. 

         Kolejka przed barem ciągnęła się bez końca, a znalezienie stolika graniczyło z cudem. Wnętrze przesiąkło już zapachem smażonego tłuszczu, wymieszanych perfum, a także alkoholu. Powietrze było ciężkie, mimo dość wczesnej pory. 

         Blondynka odszukała moją dłoń i wsunęła w nią palce. Pociągnęła mnie za sobą, odwracając się, o chwilę, aby sprawdzić, czy nadal na za nią idę. 

         - Co tu się dzieje? – mruknąłem bardziej do siebie, niż do kogoś.

         - Nie mam pojęcia, ale zaraz się dowiemy – zaskoczyło mnie, że Caroline odpowiedziała. W tym szumie i gwarze ciężko w ogóle było coś usłyszeć – Poczekaj tu.

         Puściła mnie i podeszła do baru, za którym stał młody Donavan. Szepnęła coś do niego, a jego wzrok skierował się na mnie. Po tej krótkiej rozmowie, Matt gestem zaprosił Caroline, żeby poszła za nim. 

         Wróciła do mnie, więc od razu wystawiłem do niej dłoń. Chwyciła ją delikatnie i poszliśmy za blondynem. 

         Zaprowadził nas do stolika, który się znajdował w mniej tłocznej części Grill’a. Chłopak stanął przy nim i uśmiechnął się szeroko. Nie dostrzegłem w nim żadnej sztuczności, czy ironii. 

         - Ale... – spojrzawszy na stół w oczy rzuciła mi się, dość duża, biała kartka z napisem – Przecież jest tu rezerwacja.

         - Zawsze rezerwuję jeden stolik dla przyjaciół, w razie nagłych wypadków – patrzył raz na mnie, raz na Caro – Właśnie takich, jak ten. Dobra, nie przeszkadzam wam. 

         Odwrócił się, aby odejść, ale przystanął i jeszcze spojrzał na nas.

         - Chcecie może coś do picia? – zapytał.

         Zerknąłem na blondynkę.

         - Margheritę dla mojej pięknej towarzyszki, a dla mnie szkocką z lodem – odpowiedziałem, zajmując miejsce naprzeciwko Caroline. 

         Donavan odparł, że zaraz wróci i zniknął nam z oczu. Nie było go dłuższą chwilę, ale to tylko ze względu na dużą ilość gości. Prawdę powiedziawszy nawet nie odczułem tego czasu, zajęty rozmową z blondynką.

         - No więc, dlaczego mnie tu zaciągnąłeś? – zapytała, patrząc na mnie wymownie.

         - Czy to już nie można, bez wyraźnego powodu, zabrać własnej dziewczyny na drinka? – uniosłem brew i zmarszczyłem czoło.

         - Kochanie, oczywiście, że możesz, ale… Wydaje mi się, że mamy ważne sprawy, które nie powinny czekać – przerwała i nachyliła się do przodu – Chociażby to, że jakieś cholerne wampiry chcą nas zabić – dodała już szeptem, następnie oparła się o krzesło. 

         - Dobra, może i masz rację. Istnieje tylko jeden mały problem – nie będziemy mieć czasu, aby pobyć razem. Będę mieć, a raczej mam mnóstwo spraw na głowie, a możliwe, że pojawi się ich jeszcze więcej. Muszę skontaktować się z siostrą, pomóc Damonowi – zacząłem wyliczać – pilnować Stefana albo pilnować Ethana, aby pilnował Stefana. Rozumiesz o co mi chodzi? 

         Caroline nic nie powiedziała. Gładziła moją dłoń i patrzyła mi głęboko w oczy. 

         - Lubię być z tobą, nawet jeśli nie rozmawiamy. Sama twoja obecność włącza u mnie jakąś część człowieczeństwa, które czasami mi brakuje – wyznałem po chwili – Chcę, jak najlepiej wykorzystać ten czas, bo nie wiem, kiedy ponownie będziemy mieć okazję na chwilę samotności. 

         - Nie mogę zrozumieć twojej wcześniejszej historii. O braciach, którzy uważali cię za drania bez serca, że kazałeś siostrze wybierać, że przez ciebie ktoś cierpiał.

         Spojrzałem na nią zaskoczony.

         - Nie mogę tego zrozumieć, bo dla mnie jesteś idealny. Opiekuńczy, czuły, dobry i inteligentny. Cały czas zastanawiam się, dlaczego taki facet, zainteresował się taką dziewczyną, jak ja? – chciałem coś powiedzieć, ale Caroline nie dała mi dojść do głosu – Nie przerywaj mi. Próbuję wyobrazić sobie ciebie, jako zimnego drania, który zabija dla zabawy i nie ma sumienia, ale nie umiem, mimo największych chęci – nie potrafię. Kocham cię i naprawdę nie mogę…

         - Dobra, dobra. Przestań, bo się zarumienię – zaśmiałem się, sprawiając, że blondynka zawahała się w dalszej przemowie. W końcu nic już nie powiedziała, a jedynie zmarszczyła nos – Caroline… Chcę, żebyś była gotowa, gdy zobaczysz mnie w stanie, o którym ci opowiadałem. To nie będę ja, choć może jakaś część postara się, aby panować nad ciałem. Liczyć się będzie dla mnie tylko krew i zabijanie – Zerknąłem na nią, ale nie okazała tego, że się boi – Musisz wiedzieć, że dzieje się tak, tylko i wyłącznie wtedy, gdy wypowiem pewne dwa słowa w języku, który znam tylko ja i moje rodzeństwo. 

         - Klaus, nie boję się ciebie – wtrąciła.

         - Wtedy będziesz musiała, rozumiesz? Masz trzymać się z daleka, bo nie chcę ci zrobić krzywdy. Kocham cię mocniej, niż możesz sobie wyobrazić, a nie zniósłbym, gdybyś przeze mnie cierpiała. Po prostu bym tego nie zniósł.

         Caroline Forbes – piękna blondynka z liceum z Mystic Falls, kiwnęła głową. Wiedziałem, że zrozumiała, to co właśnie jej powiedziałem. I byłem pewien, że zastosuje się do tego. 

         Wtenczas zmieniliśmy temat. Po godzinie, odstawiliśmy puste kieliszki lub lampki i wyszliśmy na długi spacer, w świetle księżyca. Nasze splecione ręce nie poruszyły się ani przez moment, rozkoszując się ciepłem, które od nich biło. A jesień była piękna tego roku.