Rozdział VIII

Damon

Delikatny, chłodny wietrzyk muskał moją twarz, kiedy siedziałem na pustym balkonie i podziwiałem piękno błękitnego morza. Wszystko, jakby zatrzymało się w miejscu. Słońce zmierzało ku zachodowi, a jego czerwono-pomarańczowa poświata sprawiała, że świat wydawał się jeszcze piękniejszy niż był. Woda, mimo podmuchów powietrza, była gładka i spokojna. W oddali zauważyłem ostatni jacht, dopływający do portu. Na plaży siedziała jakaś para, przytulając się i obserwując zachodzące słońce. Zamyśliłem się. Jednak nie na długo, ponieważ z laptopa, leżącego na moich kolanach, rozległ się charakterystyczny dźwięk Skype’a.

Odebrałem niemal natychmiast. Uśmiechnąłem się, kiedy zobaczyłem twarz, nie tylko Klausa, ale też mojego młodszego brata – Ethana.

- Cześć, chłopaki – przywitałem się i rozsiadłem wygodniej na fotelu.

- Dobrze cię widzieć, Damonie – powiedział Klaus.

- Hejka – dodał Ethan i wyszczerzył zęby.

Elena jest na jakiś zabiegach kosmetycznych, ale może w każdej chwili wrócić. Musieliśmy się streszczać. Bez zbędnych ceregieli przeszedłem od razu do rzeczy:

- No więc, co chciałeś mi powiedzieć? – zwróciłem się do Pierwotnego.

- Słuchaj, sprawa wygląda tak – zrobił przerwę, jak gdyby się zawahał - Musicie wrócić do Mystic Falls.

Zalała mnie fala dziwnych myśli. Kontrastujących ze sobą. Z jednej strony czułem niewyobrażalną radość, bo Elena nie będzie musiała wiedzieć o tym, że ją okłamałem, aczkolwiek… Dlaczego mamy wrócić? Stało się coś złego? Ktoś zginął?

- Damonie! – otrząsnąłem się z zamyślenia – Ktoś wie, że jesteście na Hawajach. Prawdopodobnie was obserwuje, a problem tkwi w tym, że nie wiemy jakie ma zamiary.

- Poczekajcie… Trochę zwolnijcie. Skąd to wiecie? – starałem się myśleć racjonalnie i nie panikować.

- Klaus miał sen – tym razem odezwał się Ethan – Widział dwóch mężczyzn, którzy rozmawiali o tobie i Elenie. Wiedzieli, gdzie jesteście i kazali komuś mieć na was oko.

- Chłopaki… Nie przesadzacie trochę? Przecież sny… - nie wiedziałem, jak mam skończyć. Sen jest zjawiskiem, kiedy nasz organizm odpoczywa. Sny nie są prawdziwe. Nie mogą być.

Spojrzałem im w oczy. Trochę się zaskoczyłem, ponieważ oni nie żartowali. Źrenice Ethana były delikatnie rozszerzone, co oznaczało, że się bał. Natomiast Klaus… Był przejęty. Momentami również u niego widziałem strach, ale niemal od razu starał się to ukryć.

- Jak to możliwe? – zdołałem wykrztusić.

- Jestem Pierwotnym i nigdy, naprawdę nigdy, nic mi się nie śniło. Mam przeczucie, że ktoś chciał, żebym to zobaczył – wytłumaczył blondyn.

Najstarszy wampir wydawał się nieobecny. Od razu spostrzegłem, że nie mówi mi wszystkiego. Unikał mojego wzroku i był dziwny. Przeczesałem włosy i odetchnąłem głęboko, próbując zebrać myśli. Postanowiłem, że porozmawiam z nim na osobności, kiedy wrócę.

Spojrzałem na zegarek – Elena powinna zaraz przyjść.

- Eh… W takim razie zobaczymy się jutro. Muszę już kończyć.

- Uważaj na siebie, bracie – uśmiechnąłem się, kiedy brunet to powiedział.

- Będę.

Zakończyłem rozmowę i zatrzasnąłem klapę laptopa. Odłożyłem go na stolik, a następnie oparłem się o fotel i zamknąłem oczy. W tym momencie usłyszałem dźwięk otwieranych drzwi. Brzdęk kluczy położonych na stole. Szuranie zdejmowanych klapek. I odgłos przełykania wody. Po chwili Elena pojawiła się w drzwiach balkonowych. Poczułem jej piękny, owocowy zapach.

Oczy otworzyłem dopiero wtedy, gdy kobieta, od tyłu, objęła mnie rękami i pocałowała w policzek. Uśmiechnąłem się.

- Cześć, piękna – powiedziałem i pogładziłem ją po dłoni.

- Hej, jak się bawiłeś beze mnie? – kąciki jej ust uniosły się delikatnie ku górze.

I cały humor prysł… Opowiem jej wszystko. Bez kłamstw. Bez ukrywania czegokolwiek – pomyślałem. Ująłem jej dłoń i poprosiłem, żeby usiadła. Następnie wszystko jej opowiedziałem. O rozmowie z Klausem. O jego śnie. O tym, że ktoś nas obserwuje, możliwe, że nawet teraz. O trosce i strachu widzianym w oczach przyjaciół. I o tym, że powinniśmy stąd wyjechać.

Myślałem, że Elena będzie próbować protestować, jednak przyjęła tą wiadomość na poważnie. Nie chciała ryzykować naszego życia, jak i dziecka. Z uśmiechem na ustach powiedziała:

- Zawsze mogło być gorzej, nieprawdaż?

- Wiem, że zależało ci na tym wyjeździe, a teraz nasze plany przepadły – patrzyłem jej prosto w oczy, ale nie dostrzegłem w nich przygnębienia.

- Słuchaj, Damon. Przecież mogło nas tu w ogóle nie być. Przynajmniej spędziliśmy wspólnie czas. Tylko my. To mi wystarczy – próbowała mi wytłumaczyć, że wcale jej to nie przeszkadza.

- Wylatujemy jutro rano. Zadzwonię i załatwię bilety – zrobiłem krótką przerwę i wstałem z krzesła. Głowa szatynki powędrowała za mną – Jednak teraz mamy jeszcze cały wieczór i całą noc na bycie razem. Więc… Zapraszam na romantyczny spacer po plaży, panno Gilbert – wyciągnąłem do niej dłoń, a Elena bez wahania ujęła ją.

- Z wielką chęcią, panie Salvatore – ponownie pocałowała mnie w policzek, wtuliła w moją klatkę, a następnie pomaszerowaliśmy przed siebie.

***

Ethan

Połączenie z Damonem zostało zakończone, co pozwoliło mi na głębokie westchnienie. Gwałtownie oparłem się o fotel, założyłem ręce na kark i patrzyłem przed siebie. Klaus w międzyczasie poszedł dolać sobie alkoholu, co było bardzo nieuprzejme, bo nie zapytał, czy mam również nie mam ochoty. Oczywiście bym odmówił, bo od kilku tygodni nie przepadam za whisky, czy Burbonem, ale poczułem się pominięty.

- Co robimy? – spytałem, kiedy Pierwotny wrócił na miejsce.

- Czekamy – odparł sucho. Nie zamierzałem się dopytywać, ponieważ nie odpowiedziałby. Cierpliwie czekałem, czy rozwinie jakoś tą myśl – Muszę porozmawiać z wiedźmą. Zapytać, czy nie zna jakiegoś czary-mary, aby ochronić naszą zakochaną parę i dzieciaka – upił łyk – I znowu powraca sprawa Stefana… Będziemy zmuszeni, żeby go przycisnąć, aby powiedział, co takiego porabia w Mystic Falls. Potrzebuję pewności, że z jego strony nam nic nie zagraża. Tyle spraw, tak mało czasu – blondyn kontynuował monolog, a ja nie śmiałem się wtrącić – Nie rozumiem mojego snu, nie wiem, gdzie są Vassainy i jak wiele ich jest… Jestem cholernie wściekły, że nie znam na nic odpowiedzi. Ta cała przepowiednia, która nawet nie wiem, czy jest prawdziwa, Elena, Damon, dziecko… Co jeszcze nas może spotkać?

Nie odezwałem się, pomimo tego, że Klaus skończył mówić. Byłem wręcz przerażony faktem jego niewiedzy. Przełknąłem ślinę i dłonią potarłem czoło. Odkąd zostałem wampirem i usłyszałem o Najpotężniejszym Klausie, był on moim wzorem. Chciałem być tak silny, jak on, pomijając bezsensowne zabijanie niewinnych… Wracając do Mystic Falls, wracając do braci, szczególnie Damona, dowiadując się o tej całej przeklętej rasie wampirów, o ich nie do końca znanych zamiarach, wierzyłem, że Klaus jest w stanie nam pomóc. W końcu jest nieśmiertelnym hybrydą.

Jednak teraz… Zdałem sobie sprawę, że wszyscy z nas tak myślą, a on o tym wie. Spojrzałem na niego. Opuszczone barki, nieobecny wzrok, krótkotrwałe grymasy na twarzy i marszczenie brwi… Jest wyraźnie zmęczony i przytłoczony tym, że pokładamy w nim nadzieje, które mogą być utopijne.

Muszę konieczne porozmawiać z Damonem… Może on jest w stanie coś na to zaradzić. Pomóc mu - pomyślałem. Postanowiłem, że pojadę po nich na lotnisko. W trakcie drogi będziemy mogli spokojnie porozmawiać, a kobiecy umysł Eleny również jest wskazany.

- Co tak cicho siedzisz? – z rozmyślań wyrwał mnie głos blondyna, który teraz patrzył na mnie spod przymrużonych powiek.

- Zastanawiałem się…

- No?

- Zastanawiałem się, jak mogę ci pomóc – powiedziałem – Porozmawiam z Bonnie, a ty jedź do Stefana. Myślę, że ty prędzej dasz sobie z nim radę.

Pierwotny kiwnął głową.

- Zgoda. Domyślam się, że mam go nie zabijać? – zapytał, gdy podniósł się z fotela.

Moje serce zabiło mocniej, ponieważ mimo wszystko Stefan był moim bratem. Otworzyłem szeroko oczy i otworzyłem usta, aby coś powiedzieć, ale żadne słowa nie znalazły drogi do wyjścia.

- Spokojnie, młody – Klaus uniósł ręce w pojednawczym geście i uśmiechnął się – Tylko żartowałem.

- Proszę, bez takich… - odetchnąłem i głośno wypuściłem powietrze. Również wstałem i skierowałem się do wyjściowych drzwi.

Klaus, jako iż był wychowany w odległych czasach, odprowadził mnie do wyjścia, jak na dżentelmena przystało, nakazując mi się przespać. Poradziłem mu to samo, odwróciłem się na pięcie, przeczesałem grzywkę, ręce włożyłem do kieszeni i lekkim truchtem zbiegłem po schodach willi Pierwotnego. 

Dość krótko, ale dostałam parę pytań, kiedy rozdział, więc proszę! 

Kolejny postaram się napisać jeszcze przed egzaminem gimnazjalnym, lecz prawdopodobnie będzie na długość podobny do tego :)

I chcę Delenę w TVD <3333333 :CC

Kogo denerwuje Elena? Pisać komentarze, jakie są Wasze odczucia.

Kocham Was :*

CZYTANIE = KOMENTOWANIE